Św. Ludwika to jedna z najważniejszych postaci w duchowości wincentyńskiej – współzałożycielka Sióstr Miłosierdzia, niezwykła kobieta, żona, matka, wdowa i służebnica ludzi potrzebujących.
Młodość
Urodzona 12 sierpnia 1591 roku we Francji w Paryżu, jako nieślubna córka szlachcica z rodu de Marillac, straciła matkę w bardzo młodym wieku, a po śmierci ojca wychowywana była w internacie prowadzonym przez siostry dominikanki w Poissy. Tam otrzymała solidną edukację. Nauczyła się czytać i pisać w języku francuskim i łacińskim, a także twórczości poetyckiej, muzyki i malarstwa. W lipcu 1604 roku zmarł ojciec Ludwiki.
Wkrótce potem musiała opuścić szkołę dominikanek i przenieść się do skromnego pensjonatu, ponieważ nikt z rodziny nie chciał opłacić jej pobytu w szkole. Już jako nastolatka pragnęła żyć w bliskiej relacji z Panem, złożyła nawet ślub poświęcenia się Bogu w klasztorze. Ludwika próbowała wstąpić do zakonu kapucynek, jednak z powodu słabego zdrowia musiała z tego zrezygnować. Niepewne pochodzenie, brak ciepła rodzicielskiego i różne trudności, których doświadczyła od najmłodszych lat życia wywarły decydujący wpływ na bardzo wrażliwy charakter Ludwiki.
Małżeństwo i kryzys duchowy
5 lutego 1613 roku, pod wpływem rodziny, wyszła za Antoniego le Gras, sekretarza dworu królowej Marii Medici. Mieli syna Michała. W 1623 r. pogorszył się stan zdrowia męża. Opiekowała się nim bardzo troskliwie, jednak miała pewne wyrzuty sumienia, iż jest to kara za nie dotrzymanie ślubu poświęcenia się Bogu w klasztorze.
Po kilku latach opieki nad schorowanym mężem zaczęła dręczyć ją pokusa, by opuścić go i wypełnić dawny ślub. Ludwika miała wielki kryzys duchowy, ogarnęła ją noc, która trwała 10 dni.
Po tych dniach Ludwika otrzymała szczególny dar – „Światło”! Było to 4 czerwca 1623 roku, w dzień Zesłania Ducha Świętego. Podczas modlitwy rozwiały się wszelkie wątpliwości: usłyszała od Pana, iż ma wytrwać przy mężu, a w przyszłości złoży ślub ubóstwa, czystości i posłuszeństwa z innymi osobami, z którymi będzie się opiekować bliźnimi; zobaczyła też przyszłego kierownika duchowego; rozwiały się też wszelkie wątpliwości dotyczące wiary. W sercu Ludwiki po ciemnej nocy zapanowała pokój.
Spotkanie ze Wincentym a Paulo
Po śmierci męża w 1625 roku Ludwika wkrótce spotkała św. Wincentego a Paulo, który został jej duchowym przewodnikiem. Współpraca tej dwójki zaowocowała czymś niezwykłym – powstaniem nowego zgromadzenia, które całkowicie oddało się służbie najbardziej potrzebującym.
Powstanie Zgromadzenia
29 listopada 1633 roku Ludwika rozpoczęła formację pierwszych dziewcząt pragnących żyć dla ubogich. Tak powstało Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia, którego członkinie – w przeciwieństwie do dotychczasowych zakonów – nie mieszkały w klauzurze, ale żyły i pracowały wśród ludzi: w szpitalach, sierocińcach, szkołach i domach ubogich.
„O jakież byłoby szczęcie, gdyby nasze Zgromadzenie unikając obrazy Boga, mogło służyć jedynie Ubogim, wydziedziczonym ze wszystkiego.” Św. Ludwika
Święta Ludwika była nie tylko założycielką, ale także duchową matką – pisała listy do sióstr, wizytowała domy, czuwała nad rozwojem dzieł. Zmarła 15 marca 1660 roku w Paryżu, kilka miesięcy przed św. Wincentym.
W 1934 roku została ogłoszona świętą! Jej życie do dziś jest inspiracją dla wszystkich, którzy pragną łączyć modlitwę z konkretną służbą drugiemu człowiekowi.
Święta Ludwiko, módl się za nami!
Bibilografia:
- Konstytucje i Statuty Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo.
- Luigi Nuovo CM, Św. Ludwika de Marillac. Biografia.
- Jean Gonthier CM, Ludwika de Marillac i Wincenty a Paulo. Promieniownaie wyobraźni miłosierdzia. Tom 1.
Źródło zdjęć:
https://vincentianpersons.cdm.depaul.edu/StVincentImages
